Tekst: Sabrina Vermeulen
Irene’s fotografie weerspiegelt haar persoonlijkheid en haar manier van in de wereld staan: observatief, vaak met een zekere afstand. Deze afstand biedt haar comfort in sociale situaties, maar het roept ook vragen op over de anonimiteit van de hedendaagse maatschappij. Fotografie is voor haar niet alleen een creatieve uitlaatklep, maar bijna een noodzakelijkheid, een instinctieve manier om momenten van anonimiteit en ongrijpbaarheid vast te leggen. Met haar boek Always from a Distance betrekt ze via crowdfunding een gemeenschap bij haar unieke kijk op de wereld. De crowdfunding voor dit bijzondere project loopt nog steeds: https://www.voordekunst.nl/projecten/16409-fotoboek-always-from-a-distance
Irene, ik ken je wat meer persoonlijk. Je hebt mij weleens uitgelegd hoe jouw manier van fotograferen is vervlochten met jouw persoonlijkheid. Kun je toelichten hoe jouw persoonlijkheid zich weerspiegelt in het thema van jouw boek Always from a Distance.
Mijn fotografie is een directe weerspiegeling van mijn persoonlijkheid. Ik heb altijd een bepaalde afstand ervaren in sociale situaties. Het is niet per se een bewuste keuze om afstand te houden, maar eerder een manier waarop ik mijn in de wereld begeef. Sociale situaties vind ik vaak ongemakkelijk waardoor ik er vaak voor kies om mijzelf meer op afstand te houden. Dat is waar ik mijzelf prettiger bij voel. Deze afstand komt ook terug in mijn foto’s: ze zijn vaak gericht op het vastleggen van momenten van anonimiteit en ongrijpbaarheid.
Fotografie is voor jou bijna een noodzakelijkheid geworden. Wat betekent fotografie voor jou? En wat drijft je om altijd je camera mee te nemen?
Het is alsof de lens mijn buffer is tussen mezelf en de buitenwereld. Ik observeer, registreer en leg vast wat ik niet altijd kan uitdrukken in woorden. De drang om altijd mijn camera mee te nemen, komt voort uit dat ik overal beelden zie die ik wil vastleggen. Als ik mijn camera niet bij mij heb, of ik door omstandigheden iets niet kan vastleggen, dan blijft dat beeld mij achtervolgen. Het voelt dan echt als een gemiste kans, een gemiste foto. Het is bijna instinctief geworden—ik voel me incompleet zonder mijn camera.
Hoe denk je dat het vastleggen van anonimiteit en afstand niet alleen jouw persoonlijke ervaring weerspiegelt, maar ook iets zegt over de hedendaagse maatschappij?
Ik heb het idee dat we in een wereld leven waarin mensen steeds meer in hun eigen bubbel zitten. Tegenwoordig kun je alles vanuit huis doen: je bestelt je kleding online, hebt contact via apps, en hoeft de deur nauwelijks nog uit. Dit soort contact is voor veel mensen – vooral jongeren – al de maatstaf geworden.
Met mijn fotografie stel ik eigenlijk de vraag: willen we echt zo anoniem door het leven gaan? Voor mij is het ook een weerspiegeling van machteloosheid. Het gevoel van alleen zijn, zelfs in een ruimte vol mensen, is iets wat ik zelf heb ervaren. Dit gevoel van eenzaamheid, ondanks de verbinding die technologie lijkt te bieden, komt in mijn werk terug. Fotografie is voor mij een manier om dat vast te leggen, zonder dat ik er altijd direct woorden aan kan geven.
Wat heeft je ertoe gebracht om jouw boek via crowdfunding te realiseren, en waarom heb je gekozen voor Voor de Kunst?
Crowdfunding leek me een ideale manier om niet alleen financiële steun te krijgen, maar ook een gemeenschap te betrekken bij het proces. Voor de Kunst sprak me aan omdat het een platform is dat gericht is op creatieve projecten en een breed netwerk heeft van mensen die kunst een warm hart toedragen. Het was spannend om mijn werk op die manier in de schijnwerpers te zetten, maar het gaf ook veel voldoening om te zien dat mensen zich verbonden voelden met mijn project.